Osoby, które dostały wyrok eksmisyjny za znęcanie się nad rodziną, nie będą już zamieszkiwać z nią do czasu, kiedy gmina znajdzie dla nich inne lokum. Trafią od razu do noclegowni.

Gminy będą miały wyraźny obowiązek dostarczania tymczasowych pomieszczeń dla eksmitowanych, którym sąd nie przyznał prawa do lokalu socjalnego. Z kolei usuwani z rodzinnych domów sprawcy przemocy będą trafiać prosto do noclegowni. To najważniejsze zmiany w przepisach chroniących prawa lokatorów, które uchwalił na ostatnim posiedzeniu Sejm.

Są one korzystne głównie dla właścicieli wynajmujących swoje nieruchomości. Zmienią się zasady eksmitowania do pomieszczeń tymczasowych. Komornik, który jest odpowiedzialny za wyprowadzkę niepłacących czynszu lub zakłócających porządek lokatorów sprawdzi czy są oni właścicielami innego mieszkania. Jeżeli nie będą oni mieli miejsca, gdzie mogliby się przeprowadzić to wstrzyma się z egzekucją.

– Będzie to możliwe tylko do czasu, kiedy gmina wskaże pomieszczenie tymczasowe dla dłużników. Nie będzie to jednak wyczekiwanie w nieskończoność. Jeśli samorząd nie znajdzie w ciągu 6 miesięcy odpowiedniego lokalu, dłużnicy zostaną przeniesieni do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe – podkreśla poseł Stanisław Huskowski z PO.

Co ważne, do takich miejsc będą trafiali od razu także sprawcy przemocy w rodzinie oraz osoby eksmitowane z powodu wandalizmu i rażącego zakłócania porządku domowego. Prawa do pomieszczenia tymczasowego nie będą mieć również lokatorzy, którzy zostali wyeksmitowani z lokalu wynajmowanego na podstawie umowy o najem okazjonalny, i ci, którym skończyła się czasowa umowa najmu pomieszczenia tymczasowego.

– Nieraz zdarzają się dzisiaj przypadki, że sprawcy przemocy w rodzinie po orzeczeniu wyroku eksmisyjnego w dalszym ciągu zamieszkują z pokrzywdzonymi. Gdy gmina nie jest w stanie od razu wskazać pomieszczenia tymczasowego, jedynym sposobem na szybką wyprowadzkę sprawcy jest zapewnienie mu takiego miejsca przez pokrzywdzonego – tłumaczy Żaneta Urawska z Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”.

Ustawa o ochronie praw lokatorów nakazują gminom tworzenie zasobów pomieszczeń tymczasowych pod wynajem. Eksmitowani lokatorzy nie będą mogli korzystać jednak z takich nieruchomości bez ograniczeń czasowych. Umowa najmu będzie zawierana wyłącznie na okres od 1 do 6 miesięcy.

Nowe przepisy nie napawają optymizmem samorządowców. Mało które z miast i większych wiosek może się pochwalić dzisiaj wystarczającą liczbą samych lokali socjalnych, do których trafiają tylko najbardziej potrzebujący wsparcia lokatorzy (np. młodociani, chorzy, kobiety w ciąży, emeryci). Nałożenie na samorządy obowiązku tworzenia dodatkowych zasobów pomieszczeń tymczasowych oznacza, że w wielu przypadkach eksmitowani będą musieli czekać na nie w noclegowniach przez długie lata.

Pomieszczenia dla eksmitowanych

Tymczasowe pomieszczenie powinno:

● nadawać się do zamieszkania,

● mieć dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, chociażby te urządzenia znajdowały się poza budynkiem,

● mieć możliwość ogrzewania,

● znajdować się w tej samej miejscowości lub pobliskiej, jeżeli zamieszkanie w tej miejscowości nie pogorszy nadmiernie warunków życia osób przekwaterowywanych,

● mieć niezawilgocone przegrody budowlane,

● zapewniać możliwość zainstalowania urządzenia do gotowania posiłków,

● zapewniać co najmniej 5 mkw. powierzchni mieszkalnej na jedną osobę,

● mieć oświetlenie naturalne i elektryczne.

Czy wiesz, że możesz wydrukować ten artykuł do 5 razy taniej? Dzierżawa już od 33 zł/m-c! Więcej… Co nie przechodzi na podatnika, nie jest jego przysporzeniem

Właściciele gruntu, na którym użytkownik wzniósł budynki i budowle, nie mają z tego tytułu przychodu, jeśli sprzedają go za cenę nieuwzględniającą tych naniesień – orzekł WSAw Warszawie.

Chodziło o właścicieli gruntów, którzy na podstawie umowy użyczenia oddali go dyspozycji pewnej spółce. Spółka opłaca od niego tylko podatek od nieruchomości. Ponadto, za zgodą właścicieli, wybudowała na nim: budynki,  drogi, place i oświetlenie. Wartość rynkowa samych tych naniesień przekroczyła co najmniej jednokrotnie wartość rynkową gruntu.Właściciele postanowili więc wystąpić do spółki, by kupiła ona od nich całość gruntu zajętego przez naniesienia. Taką możliwość daje art. 231 par. 2 kodeksu cywilnego.

psav linki wyróżnione

Wynagrodzenie miało być ustalone według wartości rynkowej samego gruntu, bez naniesień. Spór z fiskusem dotyczył tego, czy wartość rynkowa naniesień dokonanych przez spółkę będzie dla właścicieli gruntu przychodem podatkowym. Oni sami wskazywali, że spółka musiałaby dokonać na ich rzecz określonego świadczenia, a oni musieliby je nieodpłatnie otrzymać, czyli uzyskać przysporzenie. Tymczasem w tej sprawie nic takiego nie ma miejsca – argumentowali. Tłumaczyli, że na podstawie art. 231 par. 2 kodeksu zwracają się do spółki jedynie o wykup gruntu bez konieczności rozliczenia naniesień. Nie można więc twierdzić, że wskutek tego otrzymują od spółki nieodpłatne świadczenie.

Nie zgodził się z tym dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja nr IPPB1/415-584/14-3/KS). Stwierdził, że bez wątpienia właściciele gruntu osiągają realne korzyści, bo w zamian za nakłady poczynione na ich gruncie nic nie świadczą. Osiągają więc przychód bez świadczenia ekwiwalentnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchyliłtę interpretację. Zwrócił uwagę na to, że właściciele nie mogą żądać od spółki ceny, która uwzględniałaby również wartość poczynionych przez nią nakładów, bo w takiej sytuacjimusiałaby ona ponieść podwójne koszty realizacji inwestycji (raz jako poczynione nakłady, drugi raz jako zapłata za grunt). Poza tym, skoro właściciele nie zwrócili spółce poniesionych przez niego nakładów, to nie stali się ich właścicielami. Tym samym nie powstanie po ich stronie przychód podatkowy z tytuły nieodpłatnego świadczenia– stwierdził WSA.

Wyrok jest nieprawomocny

Sprzedaży kawy w lokalu nie da się rozbić na dostawę napoju oraz usługę dodatkową jej przygotowania
i stosować dwóch stawek VAT. Spółka osobowa, która jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, zajmuje się głównie świadczeniem usług związanych z wyżywieniem na rzecz osób fizycznych. Prowadzi cztery lokale. W ich ofercie znajdują się m.in.: przekąski, napoje zimne i gorące i alkohole. Wszystkie są przeznaczone do spożycia na miejscu. We wniosku spółka podkreśliła, że sprzedaje napoje i przekąski, realizując jednocześnie na rzecz klientów dodatkowe czynności, które mają zapewnić komfortowe spożycie. Klient płaci jedną cenę wynikającą z cennika (ceny podane są 
w kwotach brutto i zawierają VAT). Jeśli nabywa w lokalu produkt żywnościowy, to uzyskuje również dodatkowe świadczenia, m.in. przygotowanie 
i podanie produktu żywnościowego zgodnie z zamówieniem, możliwość spożycia w komfortowych pomieszczeniach, szatnię, oświetlenie, internet. Firma podkreśliła, że gdy sprzedaje np. kawę do konsumpcji na miejscu za 10 zł brutto, to odpowiada to wartości kawy oraz czynności dodatkowych. We wniosku zapytała m.in., czy w świetle art. 29a ustawy o VAT podstawą opodatkowania świadczenia, obejmującego wydanie produktu 
żywnościowego wymienionego 
w poz. 7 załącznika do rozporządzenia w sprawie obniżonych stawek wraz
 z wykonaniem czynności dodatkowych, jest cena (netto) płacona przez klienta za całość świadczenia.