Oświetlenie domów, lokali
	Oświetlenie ogrodów
	Oświetlenie pojazdów
	Tablice informacyjne
	Podświetlanie sprzętu elektronicznego
	Latarki
	Walory dekoracyjne

Imie: (*)
Nazwisko: (*)
EMail: (*)
Pytanie: (*)


4+2=?

Akcyzę za sprowadzony z zagranicy samochód typu pick-up, VAN czy SUV należy uiścić, jeśli jest przystosowany do przewozu osób. Trzeba to zrobić najpóźniej w dniu rejestracji.

Zobacz także:Jest szansa na likwidację podwójnego opodatkowania samochodówStan techniczny sprowadzonego pojazdu zadecyduje o akcyzieW 2013 r. przedsiębiorca nie odliczy VAT od zakupu samochodu i paliwa Kupujesz części do auta przez internet? Możesz mieć problem z odliczeniem VAT

Grupa posłów zarzuciła ministrowi finansów, że po wyroku NSA z 10 maja 2012 r. (I GSK 370/12) celnicy rozpoczęli masowe kontrole takich samochodów. Część z nich była wcześniej zaklasyfikowana w pozycji 8704 Nomenklatury Scalonej (CN) jako samochody ciężarowe przeznaczone do przewozu towarów, w związku z tym nie podlegała opodatkowaniu akcyzą. Obecnie celnicy zmieniają klasyfikację na kod 8703 nadawany samochodom przeznaczonym do przewozu osób. Za takie pojazdy płaci się akcyzę, więc organy zobowiązują właścicieli aut do jej uiszczenia wraz z odsetkami. Stawka podatku od pojazdów o pojemności silnika powyżej 2 litrów wynosi 18,6 proc. ich wartości.

Jacek Kapica, wiceminister finansów, szef Służby Celnej, wyjaśnił w odpowiedzi na interpelację poselską nr 13074, że opodatkowany akcyzą jest każdy pojazd, który ma cechy pozwalające zaklasyfikować go do pozycji CN 8703. Tym kodem objęte są wszystkie auta, które mogą być używane – bez zmiany konstrukcji wnętrza – do przewozu osób.

Wiceminister podkreślił, że aby zdecydować, czy samochód, który waży ponad 5 ton, powinien być opodatkowany akcyzą, należy przyjrzeć się jego indywidualnym cechom. O przeznaczeniu do przewozu osób świadczy to, że pojazd ma siedzenia z wyposażeniem bezpieczeństwa (np. pasami) dla każdej z osób. Fotele nie muszą być wmontowane na stałe, wystarczy, że w samochodzie będą m.in. punkty kotwiczące niezbędne do zainstalowania siedzeń w jego tylnej części. Akcyzę trzeba będzie też zapłacić, gdy auto ma okna albo drzwi z oknami wzdłuż bocznych paneli. Dla oceny ma też znaczenie, czy wnętrze samochodu jest wykończone w sposób kojarzący się z przestrzenią dla pasażerów, a więc czy znajdują się w nim: dywaniki, wentylacja, oświetlenie, a nawet popielniczki.

W praktyce oznacza to, że ten sam model samochodu może być zaklasyfikowany zarówno do pozycji 8703 i opodatkowany akcyzą, jak i do pozycji 8704 i zwolniony z podatku.

Jacek Kapica zaznaczył, że organy podatkowe mogą przez 5 lat podejmować działania mające na celu zapewnienie prawidłowego stosowania przepisów. Jednocześnie zauważył, że uzyskane świadectwa homologacji, które określają rodzaj pojazdu jako ciężarowy, czy analogiczne zapisy w zagranicznych dowodach rejestracyjnych, a nawet rejestracja w krajowym systemie komunikacyjnym nie przesądzają o klasyfikacji taryfowej pojazdu.

Niezbędne formalności

Osoba, która nabyła samochód osobowy za granicą i przywiozła go do Polski, jest zobowiązana do złożenia w urzędzie celnym uproszczonej deklaracji AKC-U oraz do obliczenia i zapłacenia podatku akcyzowego nie później niż w dniu rejestracji samochodu. Jeżeli pojazd został kupiony w kraju nienależącym do UE, do deklaracji AKC-U trzeba dołączyć dokument odprawy celnej. Następnie należy złożyć wniosek o wydanie zaświadczenia potwierdzającego zapłatę akcyzy. Organy celne sporządzą go najpóźniej w ciągu 7 dni od złożenia wniosku.

W przypadku kupna za granicą samochodu do przewozu towarów należy złożyć w urzędzie celnym wniosek o wydanie zaświadczenia o braku obowiązku zapłaty akcyzy. We wniosku podatnik opisuje swój samochód i sam klasyfikuje go do kodu CN 8704. Zaświadczenie to jest niezbędne do celów związanych z rejestracją pojazdu zwolnionego z akcyzy.

Do dziesiątego dnia każdego miesiąca należy opłacić koszty zarządzania nieruchomością wspólną. Jeśli ktoś odmówi, sąd może nakazać mu nawet opróżnienie mieszkania, które następnie zostanie sprzedane.

Koszty zarządu nieruchomością wspólną obejmują wydatki na remont (a więc również strychu) i bieżącą konserwację tych pomieszczeń, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody (ale tylko w tej części, która dotyczy nieruchomości wspólnej), opłaty za antenę zbiorczą i windę.

Zobacz także:Jak wykupić mieszkanie w spółdzielniBanki odmawiają udzielania kredytów na zakup lokali własnościowych spółdzielczych bez księgi wieczystejCzłonek spółdzielni mieszkaniowej nie ukryje, ile zarobił na interesach z niąJak się bronić przed podwyżką czynszu Czy właściciel dużego mieszkania zapłaci więcej

psav zdjęcie główne

Jestem właścicielem mieszkania w nieruchomości, w której funkcjonuje wspólnota mieszkaniowa. Co miesiąc uiszczam zaliczkę na poczet kosztów zarządu. Moim zdaniem jest to kwota znacznie zawyżona. Zarząd wspólnoty poinformował mnie, że skoro mam duże mieszkanie, to muszę płacić więcej. Czy nakłady na nieruchomość wspólną zależą od wielkości udziału w niej?

Koszty, które właściciel lokalu ponosi na nieruchomość wspólną, zależą od wielkości jego udziału w niej, a ta jest uzależniona m.in. od powierzchni użytkowej jego mieszkania. Mówiąc wprost: im większe ma mieszkanie, tym płaci więcej na zarządzanie nieruchomością wspólną.

Właściciel wyodrębnionego lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Dlatego ponosi koszty zarządzania nią. Przysługuje mu udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Jest to udział w gruncie części budynku i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Wielkość tego udziału odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Z kolei udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych z nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Ten stosunek dla każdego samodzielnego lokalu określa się odrębnie, biorąc pod uwagę jego powierzchnię użytkową oraz powierzchnię pomieszczeń do niego przynależnych. Pomieszczeniami przynależnymi są: piwnica, strych, komórka i garaż. Traktowane są one jako części składowe pomieszczenia, nawet wówczas gdy do niego bezpośrednio nie przylegają, a nawet są położone poza budynkiem, ale w granicach nieruchomości gruntowej.

Podstawa prawna

Art. 2, 3 i 12 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

psav linki wyróżnione

Czy wspólnota może pobierać opłaty, jeśli zarabia

Wspólnota mieszkaniowa zarabia na reklamach, które wiszą na naszym budynku. Nie chce jednak zwolnić właścicieli mieszkań z uiszczania comiesięcznych opłat, mimo że ma tak duże przychody. Tłumaczy, że nie wystarczają one na pokrycie wszystkich wydatków. Czy w takiej sytuacji zarząd może domagać się od właścicieli mieszkań, aby jeszcze dopłacali?

Wydatki na utrzymanie nieruchomości wspólnej w pierwszej kolejności powinny zostać pokryte z pożytków i innych przychodów, jakie są z niej pobierane (np. dochód może przynosić umieszczenie reklamy na ślepej ścianie budynku).

W razie braku takich przychodów lub pożytków bądź wówczas, gdy nie wystarczają one na pokrycie wszystkich wydatków, koszty związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej (np. ogrzewanie jej, oświetlenie, remont) muszą zaś ponieść właściciele lokali, w stosunku do wielkości swoich udziałów.

Gdy w budynku znajdują się lokale użytkowe, to wówczas ich właściciele mogą zostać obciążeni wyższymi kosztami. Zwiększenie obciążenia ustala uchwała właścicieli. Podejmują ją wówczas, gdy uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali użytkowych. Jeżeli w budynku jest kilka lokali użytkowych, to uchwałę o zwiększeniu obciążenia właściciele mogą podjąć tylko w stosunku do niektórych z nich. Muszą jednak mieć dowody na to, że tylko te lokale użytkowe objęte uchwałą generują większe wydatki na utrzymanie odpadów lub zużycia wody.

Wspólnota mieszkaniowa może w drodze uchwały podjąć decyzję o tym, że obciąży właścicieli lokali obowiązkiem zapłaty świadczeń, np. wynikających z umowy o dostawy energii cieplnej, którą zawarła. Chodzi o takie przypadki, gdy energia została przeznaczona i spożytkowana na potrzeby nieruchomości lokalowych. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 19 maja 2006 r. w sprawie sygn. akt III CZP 28/06.

Podstawa prawna

Art. 12 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Czy za remont strychu zapłacą wszyscy

Zarząd wspólnoty mieszkaniowej postanowił wyremontować strych, i w ten sposób mieszkania znajdujące się na ostatniej kondygnacji zabezpieczyć przed nadmiernym ciepłem latem. Kosztami chce obciążyć wszystkich właścicieli mieszkań, a nie tylko mieszkających na ostatnim piętrze, podnosząc comiesięczną zaliczkę. Czy muszą ponieść te koszty?

Koszty zarządu nieruchomością wspólną obejmują wydatki na remont (a więc również strychu) i bieżącą konserwację tych pomieszczeń, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody (ale tylko w tej części, która dotyczy nieruchomości wspólnej), opłaty za antenę zbiorczą i windę. Oprócz tego na te koszty składają się również wydatki na ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, pod warunkiem że nie pokrywają ich bezpośrednio właściciele poszczególnych lokali. Do tego dochodzą jeszcze wydatki na utrzymanie porządku i czystości (np. opłaty związane z odprowadzaniem ścieków) oraz wynagrodzenia członków zarządu lub zarządcy, a nawet wydatki związane z prowadzeniem procesów sądowych. Nawet wówczas, gdy obowiązki członka zarządu pełni właściciel lokalu, to ma prawo domagać się od wspólnoty wynagrodzenia. Jego wysokość będzie zależała od uzasadnionego nakładu pracy. Wymienione tutaj wydatki obciążają właścicieli lokali stosownie do wielkości ich udziałów w nieruchomości wspólnej.

Podstawa prawna

Art. 14 i 28 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Czy dotychczasowe wydatki wpływają na wysokość zaliczki

Zarząd co roku ustala nową wysokość zaliczek, twierdząc, że bierze przy tym pod uwagę dotychczasowe wydatki. Czy jest to właściwa procedura?

Właściciele lokali mają obowiązek pokrywać koszty zarządu nieruchomością wspólną. W tym celu uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat. Płacą je z góry do 10. dnia każdego miesiąca.

Zaliczki powinny zostać ustalone w takiej wysokości, aby pokrywały bieżące wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Określa się je na podstawie dotychczasowych wydatków na ten cel. Bierze się przy tym pod uwagę kwoty wskazane w ewidencji i w rozliczeniach wydatków poniesionych w okresach poprzednich.

Gdy sytuacja materialna właściciela lokalu nie pozwala na pokrycie ich, to ma prawo ubiegać się w gminie o przyznanie dodatku mieszkaniowego, pod warunkiem że spełnia wymogi wskazane w przepisach.

Jeżeli właściciel zalega z zapłatą, to zarząd wspólnoty może dochodzić tych należności w postępowaniu upominawczym, bez względu na wysokość tej sumy.

Natomiast zarządca nieruchomości wspólnej w ramach powierzonego mu administrowania tą nieruchomością nie może wystąpić z takim roszczeniem, aby dochodzić należności z zaliczek na swoją rzecz. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 20 lipca 1999 r. w sprawie sygn. akt III CZP 19/99 (OSNC z 2000 r. nr 2, poz. 23).

Sąd rozpoznaje wówczas sprawę na posiedzeniu niejawnym i wydaje nakaz zapłaty, gdy uzna, że roszczenie jest uzasadnione, przytoczone okoliczności nie budzą wątpliwości, a zaspokojenie roszczenia nie zależy od świadczenia wzajemnego.

Sąd w tym orzeczeniu nakazuje pozwanemu właścicielowi lokalu, aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu nakazu zapłaty zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu. Otrzymuje on nakaz zapłaty wraz z pozwem i pouczeniem o sposobie wniesienia sprzeciwu oraz o skutkach niezaskarżenia nakazu. Przed koniecznością zapłaty stwierdzoną w nakazie zapłaty właściciel mieszkania może się bronić, sporządzając sprzeciw. Powinien wnieść go do sądu, który wydał nakaz zapłaty. Gdy zaś nakaz zapłaty wydał referendarz sądowy, to wówczas sprzeciw wnosi do sądu, przed którym wytoczono powództwo.

W sprzeciwie należy przede wszystkim wskazać, czy zaskarża się nakaz w całości, czy w części, i przedstawić zarzuty oraz okoliczności faktyczne i dowody. Zgłasza się je przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, ponieważ sąd może je pominąć, gdy zostaną wskazane późnej.

Jednakże przed zarzutem sądu, że dowody i twierdzenia są spóźnione, strona może się bronić w ten sposób, że uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że wystąpiły inne wyjątkowe okoliczności.

Gdy właściciel lokalu wniesie sprzeciw prawidłowo, to wówczas nakaz zapłaty utraci moc i zostanie wyznaczona rozprawa. W razie zaskarżenia sprzeciwem tylko części nakazu zapłaty moc utraci tylko ta część, której zaskarżenie dotyczy.

Podstawa prawna

Art. 15 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.);

Art. 4971–504 ustawa z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.).

Czy zalegający z opłatą utraci mieszkanie

Właściciel mieszkania od dłuższego czasu zaprzestał wnoszenia opłat. Czy można wnieść pozew do sądu o opróżnienie mieszkania?

Wspólnota mieszkaniowa może się pozbyć właściciela lokalu, który długotrwale zalega z zapłatą należnych od niego opłat. W tym celu powinna się zwrócić do sądu i w powództwie żądać w trybie procesu sprzedaży lokalu w drodze licytacji, na takich zasadach jak prowadzona jest egzekucja sądowa z nieruchomości. Sąd orzeknie wówczas również o opróżnieniu takiego lokalu przez dotychczasowego właściciela zalegającego z opłatami.

Gdy dojdzie do sprzedania lokalu w tym trybie, to właściciel nie będzie miał prawa do lokalu zamiennego. Natomiast zostaną wypłacone mu pieniądze uzyskane ze sprzedaży.

Zanim jednak wspólnota wystąpi z powództwem o nakazanie sprzedaży, powinna podjąć stosowną uchwałę w tej sprawie, ponieważ stanowi to czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu.

Podstawa prawna

Art. 16 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

W mieście Peso da Regua na północy Portugalii odsłonięto największy na świecie pomnik Świętego Mikołaja. Metalowy monument, który mierzy prawie 30 metrów, powstał w pobliżu rzeki Douro i ma promować ten słynący z win region Portugalii.

Zobacz także:W imię szacunku dla "różnych wyznań" dyrektorka przedszkola nie wpuści św. MikołajaMiliony listów do św. Mikołaja zasypują pocztę"Święty Mikołaj to wyzyskiwacz" czyli Okupuj Biegun PółnocnyMikołajkowy skandal w szkoleNie dać się zwariować przed świętamiCo Polacy znajdują pod choinką? Starosłowiańskie korzenie wigilijnej symboliki

"Mamy nadzieję, że nowa konstrukcja rozsławi go (Św. Mikołaja) i przyciągnie do tego przepięknego zakątka naszego kraju turystów z całego świata" - powiedział Humberto Rodrigues, przedsiębiorca, który zasponsorował pomnik.

Największy na świecie pomnik przedstawiający Mikołaja to aluminiowo-żelazna konstrukcja ważąca 25 ton.

Udekorowany syntetycznymi i naturalnymi materiałami Św. Mikołaj został ozdobiony 250 tysiącami elektrycznych lampek choinkowych. "Tak bogate oświetlenie sprawi, że nasz pomnik będzie dobrze widoczny zarówno w dzień, jak i w nocy" - dodał Rodrigues.

Postać gigantycznego Mikołaja nie jest pierwszą konstrukcją powstałą z inicjatywy Humberto Rodriguesa. W 2008 r. dzięki niemu wybudowano w Porto największą choinkę w Europie. Metalowa konstrukcja mierzyła 76 m wysokości.

Montaż największego na świecie pomnika Św. Mikołaja trwał w Peso da Regua osiem dni. Projekt budowy, który realizowany był przez 24 pracowników, 2 dźwigi oraz 19 samochodów ciężarowych, powstał w grudniu 2009 r.

psav linki wyróżnione